2 хардан 3 харга чедир уругларга
Черлиг-оол Куулар
Ак дииспей
Хүн бүрү хүн караа чылып-ла орган. Сери кырында ак хар эрип баткаш, чер кырында элезинге “дөс-дөс, дыс-дыс” кылдыр дамдылап турган.
Довуракта үттер, торга соктаан ыяшта коңгулчугаштар дег, көвүдеп эгелээн. Чер кырынга дем чаа чыткан ак хар эстип чиде бээрге, караңгылаш дээн ышкаш, чиктии хөлчок апарган.
Соок сырын ховудан сыгырып келген. Сериден дамдылап турган суг, бадып ора-ла доңгаш, агаарда астына берген, чыскаалыпкан,
селемелер дег кылаңайнып тургулаан. Хүнге кылаңайнып турган доштарның үстүнге хенертен көк оттар чивеңнешкен.
– Ой, башкы, сери адаанда дуу ак диис олур! – деп, Чинчи алгырган.
– Мыя-о-ң! – дизе-ле, чиңгир көк карактарлыг хар ышкаш ак диис бажың азыын куду дырбактанып бадып орган.
Башкы ону алгаш, мал эмчизинге тарыдып алгаш, эртенинде садикке эккеп каан.
Диис кудумчу ужунда бичии үгекке чурттап турган. Ону садиктиң бичии уруглары азырап, карактап турганнар.
Хөвеңмей Ойдан-оол
Уранмааның ойнаар-кызы
Уранмаа садигинге авазы-биле кады келген.
– Экии, Лилия Михайловна! – деп, бичии уруг мендилээш, өөрүшкүлүг уламчылаан: – Бис чедип келдивис.
Эмчи хөглүг каттырымзааш, чугаалап үнген:
– А-а! Эки-и, эки-и! Авашкылар иелээн келген ышкажыл?
Уранмаа эмчизиниң арнынче көрбүшаан:
– Чок-чоок! Бис үжелээ келдивис, Лидия Михайловна – дээн.
Эмчи оон ыңай кым бар чоор дээн бодалы-биле, дилегзине аарак көргүлээн. Кым-даа чок болган.
– Бирээңер кымыл, Уранмаа?
– Бо бичии Юлияжык – дээш, ойнаар-кызын көргүскен.
– Чаптанчыгбай сени-даа! – деп, эмчи сестразы чассыткан.
Уранмаа өөрүнге халып чеде бергеш:
– Бичии Юлия-биле кым ойнаарыл? – дээш, оозун бир холу-биле бажының кырынче көдүрген.
– Мен, мен ойнаайн – деп, Тоня халып келген.
Уранмаа ойнаар-кызын эжинге тутсу каапкаш, мынча дээн:
– Ону черле чалгааратпа, шиңме! Оон башка, ол чаныксай бээр.